Het is de dood of de gladiolen voor Pim van Meer, als je standaarden wilt introduceren in je organisatie. Er moet iemand bereid zijn om de klappen op te vangen.
Mensen feliciteren me weleens met “mijn” standaarden. Klinkt feestelijk. In werkelijkheid rook het vaker naar kruit dan naar confetti. Standaard werkmethodieken worden niet geschreven, ze worden bevochten.
Beter maken
Ik zie nog die foto uit mijn eerste jaar bij VORM: onze CEO gebogen over een driedimensionaal model waarin een bescheiden, minimale dataset de haalbaarheid liet zien. Later noemden we het MiniBIM. Mijn inzet toen: één van de beste ontwikkelaars nóg beter maken. Dat is vragen om gedoe. Probeer maar eens tegen zeer goede mensen te zeggen dat het beter kan. Mijn eigen route: blijven tot het óf misloopt, óf landt. Dood of gladiolen.
Gelukkig sloten er vlaggendragers aan—”jonge pimmetjes” (die niet per definitie jong of man zijn) die het zagen en het verder droegen. Soms pijnlijk als ze jou inhoudelijk voorbijstuiven. Soms irritant als de tegenstand het pand in waait. Maar ik bleef, en langzaam zwaaiden er deuren open: intern, bij partners en bij brancheclubs (Aedes, NEPROM en BouwendNederland). Adoptie bleek geen finish, maar een startlint. Zodra iets werkt, begint het echte werk pas.
Fix de prikkel
Wat ik leerde, past niet op posters, wel op helmkrassen. Succes is geen lintje; achter elk zichtbare resultaat ligt een kerkhof van gesneuvelde initiatieven. Maak dat kerkhof zichtbaar—niet uit drama, maar om bruikbare onderdelen te redden. Weerstand is geen bug maar een signaal: elke nee wijst op een ontbrekende prikkel, rol of definitie. Fix de prikkel, niet de persoon. En bovenal: een standaard is geen document, maar een sociaal contract. (en daarom “is standaardisatie niet dood”, Jan Willem van de Groep)
Stop voor het gaat etteren
Een InformatieLeveringsSpecificatie/ informatiebehoefte zonder koppeling aan besluiten, prikkels en acceptatiecriteria is gewoon theater—keurig opgemaakt theater, dat wel. De vaart kwam nooit door méér toevoegen, maar door snoeien. Kill-momenten plannen. Stoppen vóórdat iets gaat etteren. Gladiolen groeien nu eenmaal op strak gesnoeide bedden. Kleine set, deelbaar, open. Parametrisch waar het waarde heeft. Ritme in besluitvorming. Besluiten kort vastleggen. Het oogt bescheiden, het werkt volwassen.
Kleine knipoog tussendoor: wie roept “we hebben toch allemaal hetzelfde doel?” mag het startlint vasthouden terwijl de rest rent. Ook een standaard heeft een haakje nodig om aan op te hangen.
Voor de jonge pimmetjes: koppel wat werkt, bouw coalities, houd de set klein genoeg om te dragen en DEEL. En neem het niemand kwalijk dat verandering achteraf abrupt lijkt. Als je het goed doet, zegt men later: “goh, dat ging vanzelf” of “disruptief”. Jij weet beter: evolutie met vaart.
Het fileermoment
Standaarden ontstaan vanzelf als iedereen het wil.
Nee. Standaarden ontstaan als iemand budget, mandaat, ritme, passie, een toetsbare agenda en exitregels bij elkaar brengt—en bereid is de klappen op te vangen. Zonder dat blijft elke InformatieLeveringsSpecificatie een wensenlijst met mooie lettertypes.
Over Pims digitale doolhof
In deze rubriek neemt Pim je mee in de soms wonderlijke, warrige maar snel veranderende wereld van digitalisering. Hij put uit zijn ervaringen die hij meemaakt als directeur digitalisering van VORM. Pim is uitgesproken, kritisch, maar wil jou bovenal helpen. Loop jij vast in het digitale doolhof? Pim helpt je naar de uitweg…. Heb je een vraag aan Pim of zoek je contact met hem? Volg Pim dan via LinkedIN.
